W Polsce i w krajach byłego bloku socjalistycznego Dzień Dziecka obchodzony jest 1 czerwca, ale w wielu miejscach świata święto to związane jest z obchodami uchwalenia Deklaracji Praw Dziecka i przypada na 20 listopada. Oficjalnie ustanowiono je w 1952 r., a stało się to dzięki organizacji The International Union for Protection of Childhood. Miało być ukoronowaniem starań o zapewnienie dzieciom na całym świecie bezpieczeństwa.
Paragwajski Dzień Dziecka nawiązuje do tych pobudek. Tam święto dzieci obchodzi się 16 sierpnia, czyli w dzień rocznicy bitwy o Acosta Nu, w której życie straciło wiele niewinnych istot (w czasie całej wojny paragwajskiej zginęło kilkadziesiąt tysięcy dzieci).
W Turcji z kolei Dzień Dziecka pokrywa się ze Świętem Niepodległości – rocznicą utworzenia w 1920 r. niezależnej Republiki Tureckiej. Nie jest to zbieżność przypadkowa – chodziło o podkreślenie, że dzieci są przyszłością narodu. W nawiązaniu do tej idei powstała również tradycja, w ramach której pociechy zasiadają tego dnia w Parlamencie.
Bardzo ciekawe jest japońskie święto dziewcząt i chłopców wywodzące się z istniejącego od wieków święta chłopców, które zgodnie z tradycją obchodzone było 5 dnia 5 miesiąca – 5 maja. Rodzice dekorują w tym dniu domu, przygotowując z papieru lub tkaniny latawce w kształcie karpia. Ich liczba jest równa licznie pociech. Karp ma symbolizować siłę i wytrwałość, jest bowiem rybą zdolną do pływania nad pod prąd w rwących strumieni i wodospadów. Japońskie legendy zawierają wierzenia związane z przemianą karpia w smoka – symbol dobroci. W ten sposób rodzice składają swoim dzieciom życzenia: pomyślności, wytrwałości i odwagi w kroczeniu przez życie.
Polski Dzień Dziecka kojarzy się natomiast z błogim czasem, wolnym od szkolnych obowiązków i przepełnionym zabawami oraz otrzymywaniem prezentów. Niezależnie od tego, jaka była motywacja powstania tego święta, najważniejsze, żeby nie zapominać w tym dniu, kogo ono dotyczy.
